Tan poca vida, de Hanya Yanagihara

17.9.16


"Creo que el único secreto que tiene la amistad es dar con personas que sean mejores que tú, no más listas ni más populares sino más buenas, más generosas y más compasivas, y valorarlas por lo que pueden enseñarte, escucharlas cuando te dicen algo sobre ti, por malo (o bueno) que sea y confiar en ellas, que es lo más difícil de todo, pero también lo mejor
."

Es ecuánime y nítida la frontera entre el amor y la amistad? ¿Es la existencia del deseo sexual lo único que los diferencia? Muchos dirán que el amor, después de su culminación, cual fuego artificial en un cielo oscuro, se hunde para siempre en un mar de monotonía y responsabilidades, mientras que la amistad es más discreta, persistente y duradera, como las estrellas. ¿Pero todas las amistades y todos los amores son así? ¿No será que las emociones y los sentimientos, caóticos e impredecibles por definición, no se pueden amoldar a la obsesión humana de clasificarlo todo? Inconscientemente definimos el amor como un sentimiento superior, más noble, de alguna manera, que la amistad. Sin embargo, yo no veo que la amistad verdadera (confianza, lealtad, ayuda, empatía, generosidad y constancia) sea inferior de ningún modo. En mi cabeza ambos sentimientos se mezclan y se confunden. Para mí, mi pareja es mi mejor amiga. Y es que, al igual que en el amor, la amistad se prueba cuando sigue igual de sólida y fuerte, aun cuando uno se equivoca, cuando uno es injusto con el otro.

Cuando tuve la oportunidad de estudiar en Canadá, ahora hará un año, vi en todas las librerías un libro con muchas páginas titulado A little life, finalista del Man Booker Prize y del National Book Award. Aunque desde el principio me llamó la atención no me animé a leerlo en inglés por su longitud y porque tenía muchos libros en la lista de espera. Sin embargo, a la que me enteré que Lumen publicaba esta obra, que según muchos medios internacionales es la mejor novela del año, me lancé a ella irremediablemente. Hoy os traigo Tan poca vida, de Hanya Yanagihara.



Cuatro amigos de la universidad llegan a Nueva York, la ciudad que nunca duerme, cargados de sueños y esperanzas, pero también con dudas y miedos. Por un lado tenemos a JB, un pintor bueno, apasionado y talentoso, aunque a veces, quizás por haber sido demasiado mimado por su familia, puede resultar cruel y egocéntrico. Malcolm, el conciliador del grupo, es un arquitecto de buena familia que, aunque le apasiona su trabajo, no consigue despertar el orgullo en su padre, un respetado abogado. También conocemos a Willem que, tan atractivo como buena persona, aspira a ser actor. Por último tenemos a Jude, licenciado en Derecho, amable, leal, sumamente inteligente y la incógnita del grupo. Ni siquiera Willem, el más cercano a él, sabe nada ni de su familia, ni de sus orígenes, aunque los tres dan por hecho que Jude huye de las sombras de su misterioso pasado.

La narración arranca cuando Willem y Jude se mudan a un pequeño piso (el único que se pueden permitir) y, a medida que avanza a través de los años, en los que tanto los cuatro amigos como la relación que los une van evolucionando, el lector se percata que el verdadero protagonista de esta extensa novela es Jude. Tímido, amable y muy leal con sus amigos, Jude parece cargar siempre en la espalda con una oscuridad sin fondo, una vergüenza que lo lleva a refugiarse en sí mismo, a esconder los cegadores ataques de dolor en sus piernas así como su cuerpo. El narrador omnisciente hace entrar paulatinamente al lector, no solo al mundo de estos cuatro entrañables amigos (lo que callan y lo que sienten), sino también al pasado de Jude. 

Esta es una novela dura, muy dura. La crítica de este libro en El Periódico (Enrique de Hériz) se titula "La improbable belleza del dolor", y me parece un título de lo más acertado. Han habido ocasiones en las que yo, aun estando completamente enganchado al libro y a su prosa hipnótica, he tenido que detener mi lectura, descansar de las desgracias que en ella se narran. Jude pasa por muchas experiencias macabras y traumatizantes que lo han convertido en el estudiante de Derecho que conocieron JB, Malcolm y Willem; aparentemente tranquilo y feliz, pero luchando día a día (y, sobretodo, noche a noche) con sus propias sombras, con una especie de culpa que lo persigue. Sin embargo, esta no es una novela llena de desesperanza, sino de claroscuros. Jude no está solo en esta guerra, sino que tiene a sus amigos que le dan cariño, esperanza y apoyo para seguir adelante.

Por lo que sé, esta es la primera novela de Hanya Yanagihara. No olvidéis este nombre (ya sé que no es precisamente un nombre fácilmente memorizable), porque estamos ante una escritora de las que saben dejar huella. No hallaréis en este libro muchas citas para subrayar; sin esquivar descripciones la autora va al grano. Esta es una novela muy explícita, sin azúcares añadidos. Hay momentos en los que el lector, ante algunas escenas se queda petrificado (¿Pero cómo puede ser? ¿Cómo hay tanta crueldad en este mundo? ¡Basta, basta! ¡BASTA!), simplemente no puede aceptar lo que está leyendo, necesita digerirlo. También la homosexualidad (o, mejor dicho, la bisexualidad) tiene una presencia muy importante en esta novela y es asumido y tratado entre los personajes principales con una naturalidad encomiable.

En conclusión, yo he llorado con esta novela. Pocos libros lo han conseguido, y cuando pensaba que saldría de la historia sin derramar una lágrima, cuando quedaban poco más de cien páginas para llegar al temido final, ya no he podido resistirlo más y he llorado por Jude, por su pasado, por su valentía, por el valor de una amistad inquebrantable, por el silencio, por el amor, por la vida y por la muerte. Tan poca vida es una novela larga, llega exactamente a las mil páginas y ha anulado mi tiempo libre durante más de una semana, pero ha pasado como un suspiro. Un libro duro y desgarrador, al lector le costará despedirse de sus personajes al final del libro. Sin duda, una de las mejores lecturas de este año.

El otro día, cuando os hablaba de El noviembre de Kate, de Mónica Gutiérrez, os comentaba que yo soy un lector feelbad, por lo que con este libro estaba sin duda en mi salsa. ¿Y vosotros? ¿Sois lectores feelgood, feelbad, o depende de la ocasión?





 TE GUSTARÁ 
SI TE GUSTÓ
 PROS
  • Sus inolvidables personajes, muy especialmente Jude.
  • La despiadada y a la vez sensible pluma de Hanya Yanagihara.
 CONTRAS
  • El hecho de que Jude vaya asumiendo paulatinamente el protagonismo de la novela hace que se desdibujen un poco algunos miembros del grupo de amigos, especialmente JB y Malcolm, cuyos conflictos consigo mismos, con sus parejas y con sus familias me parecieron muy potentes al principio e imperdonablemente desaprovechados al final. ¿No habría sido mejor mantener los cuatro hilos argumentales que nacen al principio?



Agradecimientos a Lumen por el ejemplar.

20 comentarios

  1. He leído un par de reseñas y confiesto que me había despetado el gusanillo, tu reseña lo ha rematado y ahora tengo que leerla sí o sí porque sé que es de esas lecturas que dejan huella aunque cueste leerla. Me la llevo y veré cuando puedo darle una oportunidad. Un saludo

    ResponderEliminar
  2. Pues lo he visto en muchos blogs, twitter y tal.. y me llama
    no sé si me enamorará, pero creo que puede ser de mi estilo
    un beesito

    ResponderEliminar
  3. Buffff ansiosa por hacerme con él! Estoy convencida de voy a disfrutarlo (y sufrirlo).
    Y sí, yo, como tú, soy feelbad.
    Besos

    ResponderEliminar
  4. Lo leí el año pasado en inglés y no es que me disgustara pero tampoco puedo decir que me haya gustado. Demasiado macabra para mí. No es la primera novela de la autora- Hanya Yanaghira publicó en 2013 "The People in the Trees"- que leí también y que me gustó mucho más que "A Little Life". Ya sé que soy rara.
    saludos

    ResponderEliminar
  5. ¡Buenas!
    Tiene muy, muy buena pinta y yo soy, sin duda, una lectora feelbad, como tú dices... la verdad es que es algo que quiero cambiar un poco, porque tanto dramón no me está yendo del todo bien :']

    De todas formas, esta historia parece que podría gustarme mucho. Me ha hecho arrugar la nariz el contra que le sacas, aunque creo que si la historia de Jude me engancha lo suficiente, podré pasarlo por alto. En definitiva, espero leerlo algún día, pero tendrá que esperar muuucho.

    Respecto a lo primero que comentas, diría que es prácticamente imposible de definir la diferencia entre amistad y amor; es de esas cosas que dependen de cada uno por mucho que queramos encasillarlo. Tú comentas, por ejemplo, las relaciones sexuales, pero entonces: ¿y las parejas que no tienen sexo? Otros dicen que el amor romántico va hacia alguien "más especial", hacia una sola persona en contraposición con la amistad, que puede haber muchas, pero... ¿y aquellos que tienen relaciones poliamorosas? Las palabras están para algo, pero a veces son muy, muy vagas...

    ¡Saludillos! ♪

    ResponderEliminar
  6. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  7. Pues habrá qeu buscar el momento adecuado para este libro, que estoy segura que voy a sufrir mucho con él. Pero sin duda, tengo que leerlo.
    Besotes!!!

    ResponderEliminar
  8. Pues chico con las ganas que le tengo y la reseña que haces no me queda ninguna duda. Lo voy a leer en cuanto tenga un hueco.
    Un besote.

    ResponderEliminar
  9. Hola, Jan:

    Acabo de descubrir tu blog y me alegro porque me ha encantado, así que me quedo por aquí. Sobre la novela, hace unos días leí la primera reseña y la verdad es que parece un gran libro. Ya lo tengo apuntado en mi lista de pendientes. Sobre lo de si soy una lectora feelbad o feelgood, la verdad, depende de la ocasión. ¡Gracias por la reseña!

    Un saludo imaginativo...

    Patt

    ResponderEliminar
  10. Has conseguido despertar mi curiosidad con esta increíble reseña, así que no tardaré mucho leérmelo.
    Un saludo!! DayDreamers X

    ResponderEliminar
  11. Me ha encantado la reseña, sentía mucha curiosidad por este libro y con las opiniones que voy leyendo sobre él cada vez va a más. A ver cuando cae en mis manos.

    Saludos.

    ResponderEliminar
  12. Tenía clarísimo leerlo y me multiplicas las ganas con esta reseña. A ver si no tardo demasiado.
    Un beso ;)

    ResponderEliminar
  13. Tengo ganas de leerlo, según voy leyendo reseñas, aumentan =)

    Besotes

    ResponderEliminar
  14. Últimamente se ha hablado tanto de esta novela, que realmente deseo leerla. Pocas veces en este actual mundo literario, uno se consigue con historia que te muevan el piso, te sacudan.

    Saludos. Deberías leer Desgracia; es dura, cruel y tristemente real.

    ResponderEliminar
  15. La verdad es que en principio me llamó la atención, pero luego me dije que mejor lo dejaba pasar, que era una novela "muy nombrada", y que era mejor alejarme todo lo posible de ella. Y aquí me di cuenta de mi error. Sobra decir que me ha encantado cómo hablas de la historia, que a simple vista ya sé que es humana a muerte; apenas de las que me gustan. No lo dudaré más, y de seguro la leeré en cuanto tenga oportunidad.

    ResponderEliminar
  16. Pues me presentas el libro y a la autora. Espero pasar pronto por sus páginas. Suele impactar más cuando no tienes ideas previas sobre la novela, pero ¿cómo llegar a ella entonces? Gracias por la reseña.

    ResponderEliminar
  17. Son varias las historias tristes que he leído últimamente, no es lo que más me apetece ahora. Me alegro que lo disfrutaras.

    Un abrazo ;)

    ResponderEliminar
  18. Coincido absolutamente con tu magnifica cronica. Para mi su lectura ha supuesto una experiencia apasionante. Y si, tambien he llorado bastante. Gracias

    ResponderEliminar
  19. Hola Jan! vaig quasi per la meitat i volia revisar la teua ressenya... Perquè per ara jo note que la qualitat literària d'aquesta novel·la deixa moltíssim que desitjar, he trobat moltes faltes gramaticals (què és això de posar coma entre subjecte i predicat?!) I no sé, em trenca molt la fluïdesa de la lectura trobar-me amb una escriptura defectuosa de quan en quan. Què opines?

    ResponderEliminar
  20. El libro que más me ha impactado en mucho tiempo. Me dejó exhausta, sin poder leer en días.. y sí, al final también sucumbí y lloré.. y mucho.. ánimo a quien se anime a leerla!

    ResponderEliminar